Parallel Solo Ouderschap

Stel je eens voor: je bent opgegroeid in een blauw huis, de luiken waren blauw, de vensters, de meubels in huis etc. Je bent een jaar of 25 en ontmoet iemand waar je stapel verliefd op wordt. Die ander lijkt in niets op jou en waar jij vandaan komt. Je geliefde is namelijk opgegroeid in een geel huis. Gele luiken, gele vensters, etc. De verschillen zijn aantrekkelijk. Samen kopen jullie een nieuw huis wat volledig groen wordt. Elke keer als er toch wat blauw of geel binnenkomt lukt het jullie om dit weer groen te laten zijn. Soms wringt het. Jij was immers blauw en je vindt het lastig dat je nooit meer blauw kan zijn. Voor je partner geldt het precies andersom met geel. De gesprekken over de verschillen zijn lastig en eindigen in ruzies. Jullie besluiten je weer aan te passen aan groen.

Jullie krijgen een kindje. Wat een prachtige groene baby met groene luiers en een groene fles.

Het kindje wordt groter en zo nu en dan herkennen jullie ook wel blauw en geel in de kleine. Jullie ruzies zijn er helaas steeds vaker. Het dominante blauw en geel botst dagelijks. Hoe goed jullie ook jullie best doen om groen te zijn net zoals jullie kindje.

Op een gegeven moment -jullie zijn nu 30- besluit je dat je wilt scheiden. Jij gaat weer in een blauw huis wonen en de andere ouder in een geel huis. Jullie kind gaat elke week heen en weer met een groen rugtasje tussen het blauwe en gele huis.

Door dat jullie als ouders weer volledig blauw en geel zijn geworden lukt het steeds slechter om met elkaar groene afspraken te maken.

Er raakt hulpverlening betrokken en jullie worden aangespoord om omwille van jullie kind vooral groen te blijven denken. Mooi dat het bij anderen wel lukt na een scheiding… maar voor jou is dit een onmogelijke opgave! Elke keer dat het niet lukt om van blauw naar groen te switchen krijgt de andere ouder de schuld hiervan. Die weet je ook precies zo te triggeren met dat gele gekletst dat het je niet lukt om rustig te blijven. De hulpverlening -die overigens wel uit rood gehouwen lijkt te zijn- blijft aansturen om je best te doen om toch echt meer groen proberen te zijn voor de rest van je leven (je bent 30!) zolang je de ouder bent van je kindje…

In de afgelopen weken heb ik module 1&2 afgerond bij IPSO+ het instituut voor Parallel Solo Ouderschap (PSO) en les gekregen van Muriël Bosgra & Vanessa Maes. PSO biedt een andere visie op ouderschap wanneer ouderschap na scheiding complex blijft en de conflicten aanhouden (bij zo’n 25% van de gescheiden gezinnen is dit het geval). Door inzet van PSO wordt er een spreekwoordelijke muur gebouwd en in plaats van te focussen op wat de andere ouder in het andere huis wel of niet doet, worden ouders handvatten gegeven om vooral te focussen op de eigen relatie met het kind. Dit vanuit de gedachte dat aanblijvende conflicten tussen de ouders schadelijk voor het kind zijn. Het is niet zo dat ouders nooit meer wat met elkaar hoeven. Ze blijven immers ouders en overleg zal noodzakelijk zijn. Wel stuur je als hulpverlener om dit zo constructief mogelijk te doen. Als hulpverlener word je van de vrijwel onmogelijke taak bevrijd om met beide ouders te werken. Wanneer je dit wel doet is het risico groot dat je binnen no time zelf ingezogen wordt in de maalstroom van conflict (Lieve Cottyn, Uit de maalstroom van conflict). Indien gewenst krijgen beide ouders hun eigen hulpverlener en die hebben onderling bewust geen overleg met elkaar. Het is ook mogelijk om slechts met een ouder te werken. PSO helpt je als hulpverlener om niet in een reddersrol te schieten, daarnaast vraagt het als hulpverlener om veel te verdragen. Het is mogelijk om naast het kind een derde hulpverlener te plaatsen die het kind handvatten geeft. Idealiter is er een procesbewaker die als enige contact heeft met alle betrokken hulpverleners. Voor mij als #GeweldloosVerzet en #VerbindendGezag denker is deze manier van werken zeer aanvullend op dat ik al doe.

Begin 2025 hoop ik in mijn eigen praktijk cliënten te kunnen verwerkomen om PSO aan te kunnen bieden.